Een kritische blik op het beleid van Ben Weyts

De recente uitspraken van Ben Weyts doen weer veel stof opwaaien.. Volgens een artikel in De Morgen zegt Weyts dat scholen zelf oplossingen moeten zoeken voor de problemen waarmee ze geconfronteerd worden. Hoewel het idee van autonomie in het onderwijs wel aantrekkelijk kan lijken, is deze benadering in de praktijk eerder angstwekkend en zou dit de kwaliteit van ons onderwijs wel in gevaar kunnen brengen. Ik heb dan ook meer het gevoel dat het onderwijs meer smeekt om duidelijke, doordachte richtlijnen van bovenaf.

Decentralisatie vs. centralisatie

Een van de grootste bezwaren tegen het beleid is de decentralisatie die hij aanmoedigt. Scholen worden geconfronteerd met enorm veel en complexe uitdagingen, dit kan gaan over de infrastructuur op scholen, maar ook over de diversiteit tussen de leerlingen en het integreren van digitale middelen in het onderwijs. Het idee dat elke school individueel in staat moet zijn om deze problemen op te lossen zonder centrale ondersteuning, lijkt mij simpelweg onrealistisch zonder doordachte kapstokken.

Op de werkvloer

Dat leerkrachten en het onderwijspersoneel zich aan de kant gezet voelen, is al jaren duidelijk (lerarentekort?). Ze worden overstelpt met administratieve taken, moeten omgaan met een groeiend tekort aan middelen, en worden geconfronteerd met steeds hogere verwachtingen van ouders en overheid. Hierdoor is het niet redelijk om te verwachten dat ze gaan optreden voor de problemen die onze regering hoort op te lossen.

Gelijke kansen voor alle scholen

Door scholen aan hun lot over te laten, dreigt er een groeiende kloof te ontstaan tussen scholen die de middelen en kennis hebben om innovatief te zijn en scholen die dat niet hebben. Deze ongelijkheid zal onvermijdelijk leiden tot een tweedeling in het onderwijslandschap, waarbij sommige scholen floreren terwijl andere scholen verder achteropraken. Een centrale aanpak zou kunnen helpen om middelen eerlijker te verdelen en ervoor te zorgen dat alle scholen, ongeacht hun locatie of socio-economische context, gelijke kansen krijgen.

Conclusie

Het is langs één kant begrijpelijk dat Ben Weyts autonomie en eigen verantwoordelijkheid wil stimuleren in het onderwijs, maar gezien de huidige problemen, is het niet logisch dat scholen hierdoor aan hun lot worden overgelaten. Wat nodig is, is in mijn ogen een evenwicht tussen die zelfstandigheid en ondersteuning. In plaats van de verantwoordelijkheid volledig bij de scholen te leggen, zou Weyts moeten werken aan een beleid dat samenwerking en ondersteuning centraal stelt. Dit zou niet alleen de kwaliteit van ons onderwijs verbeteren, maar ook een eerlijke kans geven aan alle scholen om te slagen.