De Notenkraker

Op 26 december sloten we de kerstperiode af met een echte klassieker: De Notenkraker. Hiervoor zakten mijn vriend, schoonfamilie en ik af naar de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.

Met de trein naar...

De beste manier om tot in die prachtige zaal te geraken is ongetwijfeld met de trein. Je stapt af in Antwerpen Centraal en enkele meters verder vind je de Koning Elisabethzaal. En wees nu eerlijk, een uitstapje voelt toch net iets specialer wanneer je reist met de trein.

Op z'n zondags

Eén keer aangekomen in de zaal en vooraleer we onze plekjes gingen zoeken, was er nog wat tijd voor een drankje en een familiefoto in de lobby. We komen hier wel vaker naar een klassiek concert en dit momentje is dan ook een ingebakken gewoonte voor ons. Normaal gezien is ons gezelschap wel beperkt tot mijn vriend, mijn schoonbroer en ik, maar zelfs met onze extra kompanen kunnen we dit momentje natuurlijk niet overslaan. Het zou natuurlijk ook zonde zijn om van de gelegenheid geen gebruik te maken om de collectie familiefoto's uit te breiden, we hebben ons toch niet voor niks uitgedost?

Na ons drankje en bijhorend fotomomentje was het tijd om plaats te nemen in de zaal. We hadden leuke plaatsen op de parterre met een goed zicht. We zaten een beetje aan de zijkant, maar dit belemmerde ons zicht helemaal niet. Wanneer we op onze plaatsen zaten, is het ballet uiteindelijk met enkele minuten vertraging begonnen.

Showtime!

In dit ballet werd het verhaal vertegenwoordigd door een Russisch balletgezelschap. Ik had eerlijk gezegd torenhoge verwachtingen. Het zou mij straf lijken dat men een helemaal vanuit Rusland komt om een ondermaatse show te geven.  Maar mijn torenhoge verwachtingen werden helaas niet ingelost. De show was over de grote lijn bekeken zeer mooi, maar het niveau liet vaak te wensen over. Ik zou het zelf zeker niet beter kunnen, maar gezien de dure tickets (€74) had ik toch wel wat anders verwacht.

Ik ben al vaker naar een ballet gaan kijken, veel goedkoper ook, waar er echt constant strak en synchroon werd gedanst, dit miste ik vaak tijdens dit ballet. Zeker tijdens de eerste helft voor de pauze toonde het optreden vaak een beetje rommelig. Het decor was supermooi, maar doordat de dans niet steeds synchroon was, kwam het nogal chaotisch over in zijn geheel. Pas aan het einde van de eerste helft heb ik voor het eerst een stuk gezien waarvan ik echt onder de indruk was.

Na een halfuurtje pauze hadden we nog een tweede helft tegoed. Deze tweede helft voelde meer aan als losse optredens, waar het verhaal van de Notenkraker niet meer zo heel duidelijk aan bod kwam. Dit vond ik ook wel spijtig omdat we tijdens de eerste helft wel duidelijk het verhaal zagen. Anders dan in de eerste helft was wel dat de dansers plots van een veel hoger niveau leken. Tijdens de tweede helft hebben we onze ogen echt kunnen uitkijken op de danstalenten, op één heel spijtig slippertje na, maar helaas verdween het verhaal wat op de achtergrond.