De hype rond de film "Zillion" en wat ik ervan vond

Op 10 november was het eindelijk zo ver! Ik, de grootste bioscoopfanaat die ik zelf ken, ging eindelijk naar "Zillion" kijken. Als groot filmliefhebber, vooral Vlaamse filmliefhebber, kon deze natuurlijk niet ontbreken in mijn cultuurportfolio. Al van de dag dat de film op de schermen vertoond werd zaten de bioscoopzalen overladen vol. Het was haast onmogelijk om nog een gezellig plekje te kunnen boeken, maar ik had op een dag even geluk en kocht meteen een ticket.

Mijn verwachtingen

De filmpremière was amper voorbij en de Vlaamse media stonden al op zijn kop. Dit is natuurlijk niet ideaal om nog realistische verwachtingen te hebben. Je verwacht je aan een wonder, aan het beste wat je ooit hebt gezien, maar vaak valt dit tegen.

Gelukkig kan ik vrij nuchter blijven in dit soort zaken. Ik probeer de hype te doorzien zodat ik niet met torenhoge verwachtingen naar een "gewone" film ga kijken. Hoewel het bij deze even moeilijk was om niet mee te gaan met de hype, ben ik er wel best in geslaagd om hier realistisch in te blijven. Na het bekijken van de cast en de regisseur werd ik wel enthousiaster, maar nu ook weer niet door het dolle heen. De film is namelijk geregisseerd door Robin Pront, ik kende hem en zijn werk wel en ik ben er wel fan van. Gewoon fan, niet dat het mijn favoriete Vlaamse regisseur is. Robin Pront regisseerde enkele kortfilms, maar ook de langspeelfilm "d'Ardennen", een film die ik zelf wel goed vond, maar nu niet zo goed om hem keer op keer opnieuw te bekijken. Om het dus kort te zeggen: ik had wel wat verwachtingen over "Zillion", ik hoopte vooral dat het een steengoede film zou zijn, maar ik was me ervan bewust dat het niet de film van mijn leven ging worden.

De film

Over het verhaal en de film zelf ga ik niet teveel verklappen. Ik weet dat veel mensen hem ondertussen al hebben gezien en zij die hem niet hebben gezien, willen hem waarschijnlijk nog zien. Maar zoals iedereen wel weet gaat de film over Frank Verstraeten en zijn discotheek Zillion. De film gaat eigenlijk zelfs nog ietsje meer over zijn band met Dennis Black Magic en zijn turbulente relatie met "Vanessa Goossens" (we weten allemaal wel over wie dit echt gaat).

In de film zien we Frank Verstraeten opgroeien als een hele slimme kerel, met niet de beste social skills. Hij verdient een hoop geld met zijn computersnufjes en met het niet eerlijk zijn tegenover de belastingen. Op een gegeven moment zitten de belastingen hem extreem op de hielen. Hier loopt hij Dennis Black Magic tegen het lijf. Dennis stelt voor om het fortuin van Frank mee wit te wassen door het te gebruiken voor het maken van pornofilms. Echter is dit niet genoeg om de belastingen te omzeilen. Frank weet niet meer waarheen met zijn geld en opent uiteindelijk "zijne Zillion". Hij scoort het lief van zijn dromen (Vanessa) en maakt een heleboel gestoorde dingen mee samen met Dennis en Vanessa. 

Verder ga ik er niet over uitwijken, want ik wil niets spoilen en voor zij die de film al gezien hebben wil ik hier ook niet het hele verhaal opnieuw neerpennen. Dat lijkt me ook best saai.

Mijn eerlijke mening

Eerlijk is eerlijk, ik heb de bioscoopzaal verlaten met een glimlach op mijn gezicht. Ondanks dat de film niet superveel diepgang bevat, kan ik niet ontkennen dat ik wel goed gelachen heb. Ik vond de film best grappig, ondanks dat je wel heel hard voelt dat ze een bepaald Hollywoodgehalte toegevoegd hebben. Ik heb ook al veel verhalen gehoord over Frank Verstraeten, Dennis Black Magic, de Zillion en de hele gekte errond, maar je merkt wel dat ze dat extra vleugje spektakel hebben toegevoegd. 

Ik vind de film echt een aanrader als je eens goed wil lachen en een stukje Vlaamse nachtlevensgeschiedenis wil meepikken, maar wanneer je zin hebt in iets serieus met diepgang, dan zou ik deze toch even links laten liggen. De cast was wel mooi geselecteerd voor de rollen uit de film, je kan je wel inbeelden dat Matteo Simoni een ideale Dennis Black Magic kan zijn. De manier waarop hij dingen vertelt met dat Limburgse accent, dat kan niemand hem nadoen.

Het enige wat ik er spijtig aan vind is dat dit weer de zoveelste recente Vlaamse film is van deze soort. Vroeger waren ze allemaal wat serieuzer, een groot deel van mijn favoriete films zijn ook oudere Vlaamse films. Tegenwoordig is het Hollywood- en spektakelgehalte allemaal wat groter. Op zich kan ik dit wel smaken, maar soms mis ik de charmes van die oudere, "kleinere" Vlaamse films wel. Ondanks mijn blijvende honger om zo nog eens een Vlaamse film te zien, heb ik wel oprecht genoten van "Zillion". Als je zin hebt in humor en spektakel met een vleugje iconische dansplaten, dan is het wel echt de moeite. En dan rest er mij nog één ding te zeggen: de kans dat je na de film zin hebt om zelf eens goed op de lappen te gaan is best groot.